Ik geef mezelf de ruimte

Gisterenochtend was zo'n ochtend waarvan ik voelde "Dit wordt geen gewone dag". Vera kwam mij oppikken om samen naar het mooie Nethen te rijden en daar Veerle en haar paarden te ontmoeten.

In de auto zette Vera 'Wild like the wind' van Nina Simone op. (We kenden het allebei van de Colombus op Eén.) Al van bij de eerste seconde kwamen er tranen in mijn ogen en daarna die diepe stem. Ik voelde haar door heel mijn lichaam gaan en de tranen bleven maar rollen. Geen idee waar dat vandaan kwam.

Aangekomen in een mooi rustig straatje, genietend van het uitzicht, de prachtige natuur, de rust, kwam een tweede lading emotie los. Echt tof, al bleitend iemand voor de eerste keer ontmoeten dacht ik. Toch voelde ik meteen dat ik op de juiste plek was. Hier kon ik gewoon mezelf zijn en ontladen. We kregen een lekkere kop thee, een stoeltje in de weide dichtbij de paarden en een warme welkom van Veerle. Dit is de hemel op aarde...

Ik keek naar de paarden en Alice trok meteen mijn aandacht met haar mooie sproetjes op haar billen en speciale blik in haar ogen. Na een inleidend gesprekje was de tijd gekomen om iets met de paarden te gaan doen (equicoaching). Ik had er zin in maar Alice blijkbaar niet, want ze ging bij haar vriendinnetje in het schuilhok staan. Jammer maar goed... Kopstuk aan, touw vastgeklikt, let's go. Daar gingen we richting bos , Alice en ik, benieuwd naar wat ze me vandaag zou leren over mezelf.

Veerle, de equitherapeute, zei dat we vooral ons eigen tempo moesten volgen. Yes, ik voelde de drang om voorop te stappen met Alice en moest daarvoor Vera met haar paard Lena, voorbij steken. Alice hield de benen stijf, vastberaden kop, er kwam niet veel beweging. "Dit wordt spannend.", dacht ik. Veerle zei dat ik haar gerust mocht uitdagen om in mijn ritme mee te stappen. "Alice stapt niet graag vooraan maar probeer maar of je haar meekrijgt in jouw enthousiasme. Het is een uitdaging voor jullie allebei."

"Komaan Alice, we gaan er samen het beste van maken.", zei ik.

Het was wat zoeken, ze bleef achter mij stappen en was niet direct van plan om mijn ritme te volgen. Van het moment dat het andere paard achter haar stilstond, stopte ze onmiddellijk mee. Ik praatte tegen haar, keek naar haar, gaf haar af en toe een aai in haar hals of klopje op de billen, hield het touw niet te strak. Ik wou zo graag dat ze naast mij kwam stappen.

Ondertussen waren we al een eindje onderweg. Ik dacht "Oké Alice, loop maar achter, ik trek het mij niet meer aan en ga u niet forceren. " Ik voelde haar nog achter mij, maar verlegde mijn aandacht meer naar mezelf, naar mijn ademhaling, naar de natuur, naar de mooie bomen en lekkere geuren. Opeens ging ik helemaal in rust en ontspanning en Alice ook, ze liet een hoop(je) mest achter.

"Beeld je in dat jullie samen in een kom zitten, Alice en jij", zei Veerle. Dat vond ik een mooi beeld en zei het zachtjes tegen de merrie. "We zitten samen in de kom en ik ga genieten van dit mooie bos." Even later voelde ik een snoet in mijn rug, ze kwam dichterbij, dat voelde fijn. We deden samen een klim en een steile afdaling , ik gaf haar alle ruimte, het touw lang en ontspannen.

Opeens kwam ze naast me stappen, een traan van blijdschap. Ik had haar vertrouwen gewonnen. Ze schudde zelfs enthousiast met haar kop mee, of ze echt enthousiast was weet ik niet maar er was iets tussen ons veranderd en het voelde zo warm en fijn. Alice is gewoon even gevoelig als ik. Ook ik heb mijn ruimte nodig maar neem die niet altijd...

Wat neem ik mee van die mooie ervaring ?

Mijn hoofd gaat soms zo snel dat mijn lichaam en emoties niet kunnen volgen. Ik mag wat vaker vertragen.

De natuur en het contact met dieren voedt mij, ontspant mij. In de rust van de natuur, in connectie met dieren kan ik helemaal loslaten wat op mijn hart drukt en voel ik mezelf heel goed aan. Ik wist dat al wel, maar deed het de laatste tijd gewoon te weinig in alle drukte. Dit was een mooie reminder en uitnodiging.

Als leider, begeleider, moet ik niet snel willen gaan om de ander te helpen. Ieder mag volgen op zijn tempo. Ook hier mag ik vertragen en dichter bij mezelf blijven. We zitten samen in de kom. Wat klaar is komt naar boven. Het is een natuurlijk proces.

Ik geef mezelf de ruimte om te zijn wie ik ben, om te voelen wat ik nodig heb.

Ik geef mezelf de ruimte om te zijn, om te voelen.

Ik geef mezelf de ruimte.

Jij mag dat ook.

(Dankjewel Veerle voor je fijne begeleiding, dankjewel Vera om mij mee te nemen. Het was exact wat ik nodig had. )