Voor de coronacrisis, toen alles 'normaal' was , zag ik mijn ouders vaak. Nu is het contact door de verplichte fysieke afstand wat anders en minder .
Het klinkt misschien raar maar de afstand ten opzichte van mijn ouders heeft mij ergens ook deugd gedaan.
Even wat minder dochter zijn, heeft mij ruimte gegeven. Ruimte om wat meer moeder, partner en mezelf te zijn.
Eigenlijk had ik even nood om wat meer tijd door te brengen met mijn gezin. Die ruimte en tijd kwam er, heb ik mezelf gegeven en ervan genoten.
De fysieke afstand heeft ervoor gezorgd dat ik met andere ogen en zonder oordeel naar mijn ouders kijk. Geen 'hadden ze niet beter zus of hadden ze niet beter zo' ... want die vraag stellen we ons al eens. Neen, door de afstand heb ik hen gezien zoals ze zijn. En zie ik overeenkomsten en verschillen tussen hen en mezelf die ik voorheen niet zag.
Door de afstand heb ik ook naar mezelf als dochter gekeken. Enige dochter, die graag perfecte dochter wilde zijn voor haar ouders want ze hebben er maar één. Die vooral haar goede kanten wilde laten zien en zich hierin ook wou bewijzen omdat ze dacht dat het moet om graag gezien te worden.
Maar is dat zo ? Natuurlijk niet, door iemand te pleasen word je niet liever gezien dan wanneer je dit niet doet. Je familie en vrienden zien jou graag, gewoon om wie je bent.
Je legt enkel jezelf veel druk op als je perfect wil zijn in de ogen van de ander. Door ons steeds te willen verbeteren en bewijzen, doen we vooral onszelf pijn. We maken het onszelf moeilijk om ook onze mindere kantjes te omarmen en graag te zien.
Ik besef dat zowel ouder als kind zijn niet altijd gemakkelijk is want houden van maakt kwetsbaar. Kwetsbaarheid is toelaten dat ieder in zijn rol, volledig zichzelf mag zijn, zonder maskers.
Wat een vrijheid en ruimte geeft dit, voor iedereen en alle generaties. Zo wil ik de fakkel graag doorgeven, niet perfect maar wel echt. Ik voel respect en dankbaarheid voor mijn ouders, grootouders, die allen op hun manier het beste met hun kinderen en kleinkinderen voor hadden en nog altijd hebben. Via hun geschiedenis, hun genen, hun opvoeding en hun manier van in het leven staan, ben ik wie ik nu ben.
Alles is zoals het moet zijn. Sommige waarden en gewoonten neem ik over en sommige doe ik anders en dat is helemaal oké. Een familie zorgt voor verbondenheid én uitdagingen, levenslessen.
Dit is dus waar ik ook professioneel mee bezig ben en dat heet systemisch coachen.
Wat je doet is vanop een afstand kijken naar jezelf en je 'systeem' (ouders, gezin, collega's, vrienden,... ) en welke processen zich tussen jullie afspelen. Het maakt je bewust, brengt helderheid , rust, zet je hart en gevoel open.
Fijn om dit proces zelf nog eens te ondergaan, telkens een laagje dieper.
Ja, soms is het net de afstand die het hart opent.